Op het moment dat Evelien kon schrijven, begon ze al verhaaltjes te maken: zowel fantasievolle sprookjes als verhalen over doodgewone kinderen van haar eigen leeftijd. Op haar negende schreef ze haar eerste liedje, Ik sta op knappen, verwijzend naar de voor haar noodzakelijke behoefte om naar de wc te moeten:“Schrijven zat er altijd al in bij mij. Ik hou verschrikkelijk van taal. Ik hou ervan om ermee bezig zijn, op elke manier.” Nu staat ze zelf als juf dagelijks voor groep vier. En als het aan haar ligt doet ze dit voor de rest van haar leven. Het is een pittige baan, maar ze geniet enorm van haar droombaan, zoals ze het zelf noemt. Daarom is ze ook na schooltijd nog tot laat in de klas te vinden. Het is voor haar eigenlijk nooit af. Maar als ze thuis komt laat ze het helemaal los: ”Schrijven en gitaarspelen werken dan heel erg ontspannend. Als ik mijn gitaar pak leg ik hem echt uren niet weg. Eigenlijk doe ik het te weinig. Want als ik het doe, werkt het super ontspannend. Het is heerlijk.“Haar liedjes zijn altijd persoonlijk: “Ik schrijf alleen maar over wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Gevoelige dingen over gebroken relaties, maar ook over hoe klunzig ik ben. Ik verwerk op die manier soms ook emotionele gebeurtenissen.Ze wil haar persoonlijke liedjes ook graag delen met het publiek. Dan is ze wel even in tweestrijd: "Ik vind het echt leuk om op te treden. Ik ben natuurlijk wel heel trots op wat ik maak en dat wil ik ook laten horen. Maar ik kan misselijk worden van de zenuwen. Ik zie mezelf als twee Evelienen. Eentje die eigenlijk te verlegen is om in de schijnwerpers te staan en eentje die heel graag wil laten horen wat ze heeft geschreven. Ik werk…

Fokke Meima wist vanaf zijn zesde al twee dingen heel zeker. Hij wilde dokter worden en hij wilde hobo spelen. Dokter omdat hij in zijn ouderlijk gezin hun huisarts aan het werk zag: “Een inspirerende man die een mooi vak uitoefende waar je ook nog eens mensen mee helpt! De hobo omdat hij het als kind in de Vredeskerk in Rotterdam-Zuid, nu een Servisch-Orthodoxe kerk, had gehoord en het ongelofelijk mooi vond klinken.Toen het eenmaal zover was en hij zijn studie moest kiezen, deed hij dit op een weloverwogen wijze: “Ik dacht, als ik twee interesses heb, kan ik wel dokter worden en als hobby muziek maken, maar omgekeerd kan dat niet.” Hij begon met zijn studie geneeskunde aan de Erasmusuniversiteit. Daarnaast ging hij werken om de kosten voor zijn andere passie te kunnen betalen. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Naast de reguliere, Franse hobo, speelt hij ook de Weense hobo en de althobo. “Muziek maken is altijd een geweldige uitlaatklep. Als je samen met een vrij kleine groep van vijf mensen muziek maakt, kun je heel veel ervaren aan non-verbale communicatie. Je voelt elkaar aan en ziet aan iemands bewegingen wanneer die precies gaat beginnen met zijn tonen. Er gebeurt van alles in non-verbale communicatie. Dat is heerlijk om te doen. Je vormt een eenheid die verder gaat dan individuen en dat is heel fijn om onderdeel van zijn. Dat is een fijne ervaring en geeft ontspanning en energie. Als je een baan hebt waarbij je nogal eens gaat na piekeren en dat dingen nog wel eens doorgaan in je hoofd, dan is een beetje muziek maken heel goed.”Anderhalf jaar geleden zijn Fokke en zijn vrouw Elsbeth gestopt met hun huisartsenpraktijk in Bathmen. Naast andere dingen willen ze meer ontdekken in muziek: “We moeten onze smaak eens wat diverser maken. Er…

Stadsgids Nico houdt van kunst. Van mooie dingen. Daar wordt je leven, volgens hem, een stuk rijker van: “Maar om mooie dingen te kunnen zien, moet je er wel even de tijd voor nemen én nieuwsgierig zijn.” Niet alleen wil hij het laten zien, als schilder wil hij zelf ook mooie dingen creëren.Al twintig jaar promoot Nico enthousiast Deventer met zijn stadswandelingen. Hij wil laten zien dat Deventer niet zomaar een provinciaals stadje is, maar dat het van alles heeft dat we nog niet kennen. Daarom laat hij ook details zien. Dat is wel een kenmerk van zijn wandelingen: “Ik wil mensen meegeven dat je naast gewone dingen, ook goed moet kijken om je heen. Een op het oog onbeduidend reliëfje, een eigenaardige straatnaam of een opmerkelijke voordeur. Allemaal kleine dingen waar je normaal aan voorbij loopt, maar die wel ongemerkt het verschil maken.”Geboren en opgegroeid in Maastricht, wilde Nico naar de Kunstacademie. Toen heette het nog de kunst- nijverheidsschool. Maar dat zagen zijn ouders toch anders. En in die tijd, in de jaren vijftig, luisterde je nog naar je ouders, vertelt Nico glimlachend. Ze wilden dat hij ambtenaar werd. Zo zou hij een pensioen krijgen en dus een zeker en stabiel bestaan. Na zijn militaire dienst bleef hij om die reden werken bij de krijgsmacht als docent.Schilderen is hij altijd “passief” blijven doen. Na zijn pensioen pakte hij zijn passie weer op. Het voelde weer net zoals vroeger. Maar waar hij toen realistisch schilderde, werd zijn werk steeds kleurrijker en expressiever. Beeldend kunstenaar John Ligtenberg, leerde Nico om meer zijn innerlijk te laten zien en buiten de verwachte normen te werken. Ongeveer 2 tot 3 keer in de week gaat Nico naar het DAK, een vereniging voor amateurkunstenaars. Dan gaat hij met vrienden schilderen. Samen met hen heeft hij…

Lion King, Sister Act, Ciske de Rat, Moeder ik wil bij de Revue, Mary Poppins, Jozef. Zomaar een greep uit de eindeloze reeks musicals die Bjorn heeft gezien. Het Circustheater in Scheveningen is zijn favoriet, want dat maakt indruk. Het is een heel chique theater. Met een rode loper die is uitgerold en portiers in pakken die de deur voor hem openhouden. Maar de gepersifleerde sprookjes van het RO-theater is voor hem ook een heuse beleving. De Gelaarsde Poes, de Zere Neus van Bergerac en Woef-side story. Hij heeft ze allemaal gezien. Samen met zijn familie en buren. En dat is heel gezellig, vindt hij.Sinds november 2017 woont hij zelfstandig bij een kleinschalige begeleide woonvorm in Schalkhaar. Bij de woonvorm hoort ook een dagbesteding. Daar werkt hij bij het Groene Erf. Daar hakken ze haardhout en worden planten gekweekt. Bij de Kleurmeesters maakt hij kleurrijke creaties. Hij vindt het fijn om er te wonen. Zijn nieuwe kamer ademt theater. Overal aan de muren hangen foto’s van hem met bekende musicalsterren. De gordijnen in de kamer zijn zwaar bordeaux-grijs en hangen er bij als toneelgordijnen. Onder zijn bed ligt een verkleedkist. Na elke musicalvoorstelling wordt een CD gekocht. Eenmaal terug in zijn kamer begint zijn eigen voorstelling. Dan gaat de kist open en gaat hij zich verkleden, zet de CD op en speelt de musical na en zingt alle liedjes mee: “Ik vind het leuk om me te verkleden. Ik kan dan mezelf zijn.” In principe speelt hij voor zichzelf, maar hij vindt het ook niet erg als er mensen kijken. Inmiddels kent hij alle namen van de musicalsterren, de rollen die ze hebben gespeeld en kan alle liedjes inmiddels wel dromen. Bjorn is een waar verborgen musical expert.Zelf is hij begonnen met spelen op zijn veertiende. En sinds 2014 speelt…

Drie weken in Deventer, twee weken in Ibiza en tussendoor in Parijs, Barcelona en Milaan. Geen dag of geen week is hetzelfde voor Ad. Maar, ook al moet hij er voor op en neer vliegen, altijd repeteert hij op dinsdagavond met zijn jaren zestig band Lovin End. De rol van muziek is heel groot voor hem. Hij speelde in zijn jeugd in bandjes waar hij begon als drummer, maar al snel vooraan stond als zanger en gitarist. Daar voelde hij zich meer op zijn plek.Ook is hij in zijn jeugd dj geweest bij club St. Tropez: “Toen praatten we als dj nog veel tussendoor en moesten we de mensen entertainen.” Daar heeft hij als kapper veel aan gehad. Hij had immers genoeg podiumervaring opgedaan: “Ik kan makkelijk voor 500 man op het podium staan, vertellen wat ik doe en vragen van journalisten beantwoorden.”In 2000 was er in de Scheg een reünie van bandjes georganiseerd door de stichting Sixties Alive, waar Ad nu voorzitter van is. Daar trad Lovin End weer op en sindsdien zijn ze bij elkaar gebleven. Naast hun wekelijkse repetitie hebben ze twee of drie keer in de maand een optreden: “Muziek is voor mij heel belangrijk. Ik word er ontzettend vrolijk van. Als we spelen is de uitdaging dat het steeds beter wordt. We repeteren met een smile als het weer beter klinkt dan een half jaar geleden. Je bent op zo’n moment zo met muziek bezig dat je geen tijd hebt om aan wat anders te denken. Dat is de kick.“Ik las in een interview dat mensen die nog serieus muziek maken langer jong van geest zijn. Als je ziet wat spelers uit hun hoofd spelen. Wij spelen 56 nummers uit ons hoofd. Dat is dus supergezond.”De Beatles heeft voor Ad een speciale plek. Toen hij voor…

“In mijn poëzie kom ik steeds dichter bij mezelf.” Wibo Kosters is geen dromerige dichter. Hij denkt goed na en heeft zelf de regie over hoe hij zijn dichterschap naar een hoger niveau kan tillen. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen want hij krijgt steeds meer erkenning voor zijn werk. In augustus 2017 kreeg hij de titel stadsdichter van Deventer, zeer eervol en waardevol en een bevestiging van zijn werk. En in augustus 2018 komt zijn eerste dichtbundel uit. Maar het was aanvankelijk niet poëzie wat hem dreef.Als tiener was hij altijd aan het tekenen en schilderen: “Ik ben opgegroeid met Amerikaanse superhelden comics en wilde eigenlijk striptekenaar worden. Maar de kunstacademie heb ik nooit aangedurfd. Mijn broer heeft dat wel gedaan en is inmiddels een beroemd kunstenaar.” Wibo is door toeval de poëzie ingerold, omdat hij graag dingen schrijft. Als archivaris bij Staatsbosbeheer raakte hij een beetje verveeld. Dus ging hij in zijn vrije tijd op zoek naar een uitdaging. Hij speelde in bandjes, schreef al liedjes en ging ook poëzie schrijven: “Ik deed een keer mee met een poëziewedstrijd eneindigde ik in de top tien en stond ineens een gedicht van mij in een poëziebundel. Toen besefte ik dat ik er echt iets mee zou kunnen.” Wibo ontdekt steeds meer zijn eigen stijl. Zijn poëzie wordt steeds kaler: “Vroeger gebruikte ik heel veel woorden. Ik wilde knallen en dat het heftig was. Nu mag er meer ruimte zijn voor alles wat ik wil zeggen. Het mag ook persoonlijker. Ik kom steeds dichter bij mezelf.” Zijn dochtertje van 2 jaar, Rivka, verrast hem onbewust op onverwachte momenten. Tijdens het badderen hoort ze de zee in een badbakje: “Dat soort omdenken van de realiteit. Daar verrast ze mij dan mee.” Op het moment zit hij in de drukste periode van zijn…

Als er muziek is, dan beweegt Suze. Waar ze op dat moment ook is. Opgegroeid met drie dansende zussen om haar heen is bewegen een onderdeel van haar zelf geworden. Alle drie meiden doen aan moderne jazz. Dus eenmaal 4 jaar, begon ook Suze bij SVS Schalkhaar. Ze zit momenteel in de C-selectie. Vorig jaar wilde ze door naar de B-selectie, maar daar kwam ze niet tussen. Dat was voor haar een moeilijk moment. Ze was teleurgesteld en verdrietig.Maar die tegenslag ontpopte zich tot iets heel moois. Geholpen door haar moeder ging ze op zoek naar iets waar ze wel blij van werd. Ze deed in de zomer van 2017 mee aan de dans-zomerkamp. Daar kwam ze in aanraking met allerlei verschillende dansstijlen. Suze vond haar enthousiasme weer terug. Jazz is ze gewoon blijven doen. Maar daarnaast heeft ze African dance en Hiphop ontdekt. De energieke muziek en dans vindt ze een mooie afwisseling met de meer rustige moderne jazz. Ze danst nu drie stijlen en is daar wekelijks intensief mee bezig: “Dansen is een hele leuke hobby. Ik wil genieten van dansen. En lol maken. Als ik dans ben ik alleen daar mee bezig en denk ik niet aan school.“ Ook vindt ze het fijn om dat samen met een groep te doen. Dat is voor haar een totaal andere ervaring: “In een groep is het gezelliger. In je eentje kun je van te voren niet even samen zenuwachtig zijn voor een optreden. Het is fijn als je mensen om je heen hebt.”Met Create Dance, waar ze African Dance en Hiphop danst, heeft ze ieder halfjaar een voorstelling. Met SVS Schalkhaar danst ze eens in de drie jaar drie grote shows in één weekend. Tijdens die optredens kan ze ook genieten van het publiek: “Ik wil laten zien dat ik kan dansen…

In de koffiezaal van het verzorgingshuis waar Stientje woont staat een piano. Alleen, daar wordt niet op gespeeld. En dat vindt ze jammer. Daar moest toch wel iets mee: “Ik dacht ik ga lessen nemen. Misschien kan ik er dan wat op spelen. Bovendien is het zo dat de bewoners graag gezamenlijk willen zingen. Ja, en daar is natuurlijk begeleiding bij nodig.”Dus ging ze op onderzoek uit. Eerst heeft ze opgezocht waar er muzieklessen werden gegeven. Dat was ergens in het Kunstcircuit, had ze uitgevonden. Ze is gaan kijken en rondvragen en zo kwam ze bij Herman Wolters terecht. Hij geeft pianolessen bij het Kunstcircuit. Inmiddels heeft ze een paar lessen gehad en het gaat goed: “Ik kom steeds een stukje verder. En dat is wel fijn. Ik heb ook wel eens stukjes waar ik moeite mee heb. Maar daar moet ik dan toch even doorheen.”Ze weet nog heel goed hoe haar fascinatie voor de piano begon. Als 4-jarig kindje ging ze met haar moeder haar overgrootmoeder bezoeken. Zij lag in het ziekenhuis in een zaal waar ook een piano stond. Op een gegeven moment ging de deur open. Daar kwam een verpleegster binnenlopen, die achter de piano ging zitten en begon te spelen: “Dat vond ik toch bijzonder mooi en zo prachtig. Ik weet nog hoe het lied was. Het was een beetje een spannend Spaans liedje.” Dan neuriet Stientje zonder enig aarzeling het liedje dat ze 82 jaar geleden hoorde. Duidelijk nog steeds genietend van dat ene moment. Met haar handen klapt ze op de tafel om de maat te houden. Het lijkt alsof ze weer helemaal terug is in die zaal, waar ze de piano voor het eerst hoorde.Toen Stientje zag dat in haar verzorgingshuis de piano niet werd gebruikt vond ze het tijd om er iets mee…