Tot aan 2030 gaat het toerisme in Nederland met de helft toenemen. Hoe gaat een klein landje daarmee om, waar laten we al die mensen? Iedereen kent wel de beelden van de bootjesfiles in Giethoorn, van een uitpuilend Amsterdam. De overlast. Van toeristen die zo maar opeens in je keuken staan in je pittoreske dorp; ‘Oh, wonen hier ménsen?’ De provincie Overijssel zette samen met het ministerie van EZ de toon met een ‘Nationale toerismetop’, om partijen met elkaar te laten praten over de verwachtingen en de oplossingen. Want toerismespreiding, dat doe je niet zomaar even, daar heb je elkaar voor nodig. Een Deventer schouwburgzaal vol wethouders, gedeputeerden en toerismespecialisten, bijvoorbeeld.Spreiden is ook niet de goeie term, vond staatssecretaris Mona Keizer. Je kunt mensen niet verbieden om naar de hoofdstad te gaan. ‘Verleiden is beter. Er zijn zoveel meer mooie plekken in Nederland. Maar met een gewone promotiecampagne redt je dat niet. Er is geloof in eigen kracht voor nodig en samenwerking. Zoals Amsterdam Beach, Amsterdam Castle, dat wérkt. Het Groene Hart, de Hanzesteden, Leeuwarden, de kastelenroutes. Denk vanuit de toerist, voor die is de afstand van Amsterdam naar Groningen niets.’‘Toerisme is geen natuurverschijnsel. Je kunt het managen’Lusten en lastenMaar zitten de provincies op die horden te wachten? ‘De provincie is niet het overloopgebied van Amsterdam’ zei de initiatief nemende Overijsselse gedeputeerde Eddy van Hijum al eerder in een opiniërend artikel. Het is zaak om de lasten te spreiden, en de lusten te laten stijgen, een goede balans te bereiken tussen economische belangen en leefbaarheid. De voordelen van de groeiende sector kunnen neerdalen in de regio’s, maar om dat duurzaam te doen is ruimtelijke ordening nodig, zorg en ‘destinatiemarketing’.VitaliteitFuturoloog Christine Boland schetste daarbij de beelden. Met een vloedgolf van nieuwe systemen op komst kun je maar beter leren zwemmen dan…