Nibal, Samer, Abrehet en Mukot ontvluchtten vier jaar geleden de oorlog en onderdrukking in hun vaderlanden Eritrea en Syrië. Inmiddels zijn deze nieuwe Overijsselaar aardig ingeburgerd en doen ze volop mee aan ‘onze’ feestdagen zoals Sinterklaas, Kerst en oud en nieuw.‘Ik knutselde een PlayStation surprise met mijn zoon’ Hoewel Nibal Alabasi zelf geen Sinterklaas viert, gaat het feest niet ongemerkt aan haar voorbij. ‘Ik help mijn kinderen met het maken van surprises voor op school. Mijn zoon heeft vorig jaar voor een klasgenoot een controller voor de PlayStation geknutseld als surprise. Mijn dochter kreeg een reusachtige lippenstift. Ze is gek op make up.’Nibal heeft Zwarte Piet ook ontmoet. ‘De speelgoedwinkel had een actie, waarbij mijn kinderen een cadeautje mochten uitkiezen. Pieten kwamen het brengen.’ Over onze Zwarte Pieten-discussie haalt ze haar schouders op. ‘Dat zwarte komt door het roet van de schoorsteen toch?’ Naast de Nederlandse feesten, blijft Nibal ook de feesten vieren die ze kent uit Syrië. ‘Met het Suikerfeest bak ik bijvoorbeeld speciale koekjes. En we gaan dan bij Syrische familie in Nederland langs. Zo houden we de Syrische sfeer erin.’Nibal Alabasi (37) komt uit Syrië en woont nu in Holten. In 2015 werden zij en haar kinderen (nu 13 en 14) herenigd met haar echtgenoot, die al eerder naar Nederland was gevlucht. In Syrië studeerde Nibal Arabische literatuur. In Nederland wil ze een opleiding voor sociaal werk doen.  ‘In juli stond de kerstboom er nog steeds’Abrehet Aregay Kibrab is orthodox-christelijk. Kerstmis is voor haar dus niets nieuws, al zijn er verschillen. ‘Wij vieren kerst op 1 januari, tegelijk met Nieuwjaar dus. En we doen niet aan cadeautjes. Maar net als jullie maken we een uitgebreid kerstdiner.’ In Eritrea had ze ook een kerstboom. ‘Een kleintje. En op het centrale plein in het dorp stond een grote.’ In Nederland…

De provincie Overijssel stimuleert tot 2020 grote schaatsevenementen, zoals de Overijsselse Merentocht en de eerste marathon op natuurijs. De strijd om die marathon wordt de afgelopen jaren steeds vaker gewonnen door de Haaksbergse schaats- en skeelerclub IJSCH, waar een enthousiaste ploeg vrijwilligers met vernuftige technieken het ijs laat groeien. En in De Kop van Overijssel dromen ze al jaren van een Overijssels antwoord op de beroemde Friese Elfstedentocht; de Overijsselse Merentocht, langs de rietkragen over bijna 200 kilometer. Want hoewel de winters de afgelopen jaren niet al te streng waren, zouden we de komende maanden zo maar eens op de schaats kunnen staan. Per slot van rekening; het kán vriezen!Hij is nog nooit gehouden, maar als ‘ie er ooit komt zal de Overijsselse Merentocht de allure krijgen van een door Rembrandt geschilderd ijsportret. ‘Als je dan toch al die rijders ziet, tussen dat prachtige riet…’ Klaas Naberman geniet (78) nu al van die beelden. Hij was het die in 1996 het idee opperde voor een Overijssels antwoord op de Friese Elfstedentocht, een 200 kilometer lange schaatstocht door de Kop van Overijssel. Naberman was toen nog wethouder in Brederwiede. Hij kreeg na een terloopse opmerking over zo’n grote schaatstocht de handen op elkaar. ‘Helemaal geen gek idee,’ kreeg hij te horen van toenmalig burgemeester Netty van den Nieuwboer van Brederwiede. Drie dagen later was het parcours al uitgezet. Daarna werd het spannend. In 1997 ging de tocht bijna door, en ook in 2012 was het ijs haast overal dik genoeg om de Overijsselse Tocht der Tochten door te laten gaan. Maar helaas; beide keren gooiden de weergoden uiteindelijk roet in het eten. Jammer, maar een logische en verantwoordelijke keuze zegt bestuursvoorzitter Roelof Groen nu. ‘We gaan er van uit dat mensen in ploegen van duizend het ijs op gaan, vijftienduizend in…

De feestmaand komt eraan, vol gezellige dagen binnenshuis. Voor veel Overijsselaars is december ook de maand om oude tradities in ere te houden. Met grote gemeenschapszin steken zij vrije tijd in die vaak eeuwenoude gebruiken. ‘Tradities zijn het cement van de gemeenschap’, zegt één van hen. Wij zochten de vrijwilligers achter drie Overijsselse gebruiken op.Het midwinterhoornblazen wordt bij de meeste verenigingen nog vooral door mannen beoefend. Maar bij de Enschedese Midwinterhoornblazers is inmiddels zo’n tien procent van de blazers vrouw. Het prachtige gebruik heeft eigenlijk maar één nadeel, vinden ze: ‘Je mag maar zes weken per jaar’.Midwinterhoornblazen is een traditie met strikte regels. Zo mag alleen worden geblazen van de eerste zondag van Advent tot en met de zondag na Driekoningen. Daarbuiten is blazen, en dus ook oefenen, uit den boze. ‘Tenzij je ermee onder de dekens gaat zitten, wordt dan gezegd’, vertelt Tineke Grootenboer (51), die al zeven jaar lid is, lachend. Gevolg van dat lange wachten is dat iedereen staat te trappelen zodra de tijd weer daar is.Er is dus ook altijd voldoende animo om te blazen bij bijvoorbeeld kerstmarkten, kerstboomverkopen en op de zondagmiddagen in het Enschedese Ledeboerpark, het ‘thuishonk’ van de Enschedese Midwinterhoornblazers.Tineke haalde in 2011 haar certificaat. Toen ze op een zondag bij bezoekerscentrum Lammerinkswönner naar de oerklanken kwam luisteren, hoorde ze dat ze mee kon doen. ‘Vroeger was dat voor vrouwen helemaal niet vanzelfsprekend. We bliezen een keer in het Enschedese ziekenhuis toen een oudere patiënte me tot tranen toe geroerd vertelde dat ze dat als meisje ook zo graag wilde, ‘maar ik moch nich van mien va’. Dat vond ik ontroerend.’Stephanie Eidhof (59) zag het instrument thuis bij haar moeder aan de muur. Toen ze de oerklanken hoorde, wilde ze leren spelen. Ze besloot een cursus te volgen, en hoorde daar van het…