“Toen ik tien was speelde ik al theater. Ik zag hoe het publiek reageerde en vond dat meteen heel cool. Van een leuke hobby werd het steeds meer een sterke passie. Ik volg les bij Het Theaterschip en speel ook in veel voorstellingen. Soms is dat heftig. Dan moet ik in mezelf echt op zoek naar het personage dat ik speel. Ik speelde ooit iemand die heel bazig was en die last had van vreetaanvallen. Stond ik daar met vier muffins in mijn mond rond te schreeuwen op het podium. Dat was grappig. Het is interessant om helemaal in iemands anders huid te kruipen. Ik kijk dan naar mensen die ik op het personage vind lijken en dan probeer ik hun gewoontes en houdingen een beetje over te nemen.” “Voor de Toneelschool heb ik me aangemeld, maar ik was nog net iets te jong. Dus heb ik auditie gedaan bij de Theater Vooropleiding Oost. Ik heb het erg naar mijn zin bij het Theaterschip; we doen er aan teksttheater, maar ook beweging- en muziektheater. Het is niet één format. Ik heb een paar uur les in de week, maar ben veel meer tijd bezig met theater. Ik denk bijvoorbeeld veel dingen uit op de fiets. En ook ga ik veel kijken bij andere theaterstukken. Gewoon ‘ouder worden’, vind ik ook een vorm van bezig zijn met theater. En dan kan ik straks hopelijk ook mijn droom waarmaken en toegelaten worden op de Toneelschool.”

De feestmaand komt eraan, vol gezellige dagen binnenshuis. Voor veel Overijsselaars is december ook de maand om oude tradities in ere te houden. Met grote gemeenschapszin steken zij vrije tijd in die vaak eeuwenoude gebruiken. ‘Tradities zijn het cement van de gemeenschap’, zegt één van hen. Wij zochten de vrijwilligers achter drie Overijsselse gebruiken op.Met oud & nieuw de jaarwisseling thuis vieren? Veel Ootmarsumers gaan liever naar het centrum om daar met de ‘Nachtwacht van éénen nacht’ zingend en gelukwensend de rondgang door het stadje te maken. Hans Bolscher gaat de komende jaarwisseling voor de derde keer rond als Nachtwacht.Hans Bolscher nam de functie over van Ben Morshuis. Een hele eer, want niet alleen Ben vervulde de functie, ook zijn oom en opa waren al Nachtwacht. ‘Onze familie heeft de functie honderd jaar bekleed. Opa eerst nog als beroep. De Nachtwacht liep rond om te kijken of er geen onraad was: brandjes, inbraken, ruzies. Vooral in de smalle straatjes die niet zo goed waren verlicht.’Opa Morshuis (Moshoes, op z’n plat) was een grote kerel. In zijn zwarte duffelse jas met zijn grote zwarte hond boezemde hij ontzag in. Als er onraad was, alarmeerde de Nachtwacht iedereen met zijn ratel, een hels kabaal. Ook was hij lantaarnopsteker, op 13 plekken in de stad moest hij licht in de duisternis brengen. In 1917 schafte het gemeentebestuur de functie van Nachtwacht af, maar besloot tegelijk om de traditie levend te houden door de ‘Nachtwacht van éénen nacht’ in te stellen. Eerst deed opa Morshuis dat, later zijn ongetrouwde zoon Gait. Die gaf de ratel bij gebrek aan opvolging in 1970 over aan neef Ben.In al die jaren veranderde de traditie niet. Om klokslag 24 uur draait de Nachtwacht de ratel en roept: ‘Twaalf uur heit de klok’, waarna de menigte antwoordt met ‘De…

Eind maart werd Bij Stork uitgeroepen tot Overijssels boek (non-fictie) van het jaar. Auteur Gerard Löbker had ‘er niet op gerekend, maar wel op gehoopt’. Een mooie beloning voor vier jaar werk. Met wat hulptroepen schreef Löbker een lijvige geschiedenis van zijn voormalige werkgever: het Hengelose metaalbedrijf Stork. ,,Stork was meer dan een bedrijf. Het was een modelmaatschappij.’’ Een schrijver is Gerard Löbker van huis uit niet. Wel een ‘Storkiaan’. In 1978 begon hij bij het metaalbedrijf in Hengelo. Hij viel als een blok voor ‘de smid van de textielindustrie’ en verzamelde alles wat los en vast zat van het bedrijf: van boeken tot horloges en speldjes. Kasten vol. Löbker: “Mijn 40-jarig ambtsjubileum in 2018 zou samenvallen met het 150-jarig bestaan. Ik wilde iets terug doen voor het bedrijf, zo ontstond het idee voor dit boek.’’Met hulp van stadsarchivaris Niels Bakker en coauteurs Hans Morssinkhof en Hans van den Broek schreef hij Bij Stork. De geplande 280 pagina’s groeiden in een paar jaar naar 420. Een belangrijke bron voor deze bedrijfsgeschiedenis was de collectie Fabrieksbodes: het bedrijfsblad van Stork dat sinds 1892 verscheen. Löbker: “Twee tot drie meter leesvoer. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb alle jaargangen doorgenomen. Het werd regelmatig nachtwerk.’’ Redactieteam Bij Stork (v.l.n.r. Hans van den Broek, Gerard Löbker, Hans Morssinkhof, Niels Bakker) Foto: Ben GortemakerWat hem het meest trof tijdens zijn speurwerk was de sterke band tussen bedrijf en medewerkers door de jaren heen. ,,Het opleiden van metaalwerkers was kostbaar en kon alleen uit als Stork ze wist vast te houden. Dit deden ze, behalve met een goed salaris, met allerlei voorzieningen voor de medewerkers: een pensioenfonds, een badhuis, een verenigingsgebouw, een tuindorp. Het was een modelmaatschappij. Omgekeerd was de loyaliteit van de werknemers enorm, zelfs in slechte tijden en als er ontslagen vielen gold het…

"Het schilderen is me eigenlijk wel met de paplepel ingegeven. Ik ben de derde generatie; mijn vader en opa schilderden beide Twentse landschappen. We hadden thuis een verf- en behangwinkel. De overbodige behangboeken mochten mijn zus en ik gebruiken om in te tekenen. Ik tekende eerst vooral auto's en stripfiguren."Buiten schilderen"Op mijn elfde mocht ik naar portrettekenles. Daar heb ik vijf jaar portretten getekend, tot ik een jaar of zestien was. Toen verplaatste mijn interesse zich meer naar het uitgaan! Op mijn vijfentwintigste pakte ik het tekenen weer op. Ik ging op les bij Willemien Bakkenes. Dit gaf mij het zelfvertrouwen om ook buiten te gaan schilderen. Daarvoor durfde ik dat niet aan. Ik schaamde me als er iemand over mijn schouder mee kwam kijken."Op De Woensdagmorgen"In de loop der jaren heb ik met allerlei groepjes en docenten gewerkt. Inmiddels zit ik alweer zestien jaar bij dezelfde tekenclub, ODW (Op De Woensdagmorgen). In de winter teken ik op de club en thuis aan de keukentafel. Maar eigenlijk ben ik een echte buitenschilder. Dan stap ik op de fiets met een tekenblok en aquarelverf en ga ik heerlijk landschappen schetsen! Thuis werk ik het meestal verder uit in acrylverf."RAAM!KUNST"Het was al een aantal jaar moeilijk om goede expositieruimte te vinden voor het werk van amateurschilders in Hengelo. Samen met een aantal anderen heb ik daarom vorig jaar voor de Week van de Amateurkunst het project RAAM!KUNST opgezet. Daarvoor hebben 54 ondernemers hun etalages ter beschikking gesteld aan 46 amateurkunstenaars. Het was zo'n succes dat we het dit jaar weer gaan doen, maar nu staat het in het teken van het 150 jarig-bestaan van de Stork-fabrieken in Hengelo. Ik ben al druk bezig met de organisatie!"Kunstzinnige familie"Mijn zoon is ook kunstzinnig, eigenlijk nog veel meer dan ik. Hij heeft de Rietveldacademie gedaan.…

,,Wie in zonde leeft, zal gestraft worden!’’ galmt de domineesstem van 200 jaar geleden. De voormalige Kolonie van Weldadigheid Willemsoord wekt zijn geschiedenis tot leven met een bijzondere audiotour. Willemsoorders Bert en Julia kregen de primeur.,,Jullie zijn het schuim der aarde. Alleen door Gods genade zullen jullie gered worden!’’ Bert Kuiper en Julia Lenstra staan voor het dorpskerkje van Willemsoord. De galmende stem van dominee Dons komt niet vanaf de kansel, maar uit het audioapparaatje dat Bert en Julia tegen hun oor houden.,,Regels dienen te worden nageleefd. Wie in zonde leeft zal gestraft worden,’’ vervolgt Dons. Maar, zo maakt de dominee duidelijk, er kunnen ook medailles verdiend worden door paupers die zich netjes en godvruchtig gedragen. Zoals het gezin van kolonisten Hans en Dirk. ,,Hij moest eens weten,’’ fluisteren die twee elkaar toe. HoorspelOp Paupervisite is geen klassieke audiotour waarin een gids historische feitjes opsomt. Het is eerder een hoorspel, waarin Hans en Dirk je meenemen door het Willemsoord van 200 jaar geleden. Dominee Dons is in werkelijkheid geen dominee, maar een van de acteurs van musical Het Pauperparadijs. Met de hoorspelvorm willen de IJsselacademie en de stichting Weldadig Oord het verleden op een aansprekende manier tot leven wekken voor jong en oud.De audiotour werd vrijdag 29 juni 2018 officieel geopend in het dorpskerkje door gedeputeerde Eddy van Hijum. Twee dagen eerder kregen Willemsoorders Bert Kuiper en Julia Lenstra een sneak preview.  Nieuw bestaan voor paupersWillemsoord werd in 1820 als kolonie door de maatschappij van Weldadigheid gesticht, net als de koloniën Frederiksoord en Wilhelminaoord in Drenthe. Het idee van grondlegger generaal Johannes van den Bosch was om kansarme gezinnen uit het westen van het land de kans te geven een nieuw bestaan op te bouwen. Onderwijs, hard werken en orde en tucht moesten de paupers hier verheffen. Vanwege zijn bijzondere…

Nog niet zo lang geleden was het ’t zorgenkindje van Twente. Wat moest er toch terecht komen van het XL Businesspark? Was het terrein niet vele maten te groot? Nu, 2019, zijn de kansen finaal gekeerd. Het ene na het andere bedrijf is er uit de grond gestampt.Grote jongens als Kees Smit, Madison, Timberland en Heylen, gemengde bedrijven tussen maakindustrie en logistiek streken neer. De mogelijkheden van containerterminal, het water en de snelweg geven vaak de doorslag bij de keuze voor het XL. Bleckman en Timberland zijn grootgebruikers van de terminal. André Pluimers van Bolk Transport, Port of Twente én aandeelhouder in CTT (Combi Terminal Twente) schetste voor de bestuursdelegatie van de provincie Overijssel het succesverhaal. Hoe een bedrijventerrein uit het slop geraakte.André Pluimers Port of TwenteBanenmotorSucces kent vele vaders, zo ook dat van het XL Businesspark bij Almelo. In de nasleep van de crisis werd er in 2012 nog serieus gedacht om er dan maar een zonnepark van te maken. Het neervallen van de sluisdeur Eefde zorgde in januari 2010 voor acute problemen voor wat betreft de bereikbaarheid per schip. De branchevereniging Port of Twente zette er de schouders onder en wist een kentering op gang te brengen. Het doel: minstens vijf bedrijven van 10 hectare en 250 nieuwe logistieke banen. Nu ziet het er naar uit dat het XL park in 2020 bij de top drie van de logistieke regio’s in Nederland zal horen. ‘De banenmotor draait op volle toeren!’ zegt André Pluimers.Samen met bedrijven, gemeenten en onderwijsinstellingen investeerde de provincie Overijssel in de bereikbaarheid en goed opgeleid personeel. Door de aanleg van een tweede sluis bij Eefde, door de verruiming van de Twentekanalen en betere sluisbediening kan ingespeeld worden op de groeiende vraag naar containeroverslag. Inmiddels is een groot aantal kavels op de Twentse logistieke hotspot verkocht en…

Het is nog vroeg in de ochtend, het kanaal ligt er spiegelglad bij als op het terras van bierbrouwerij Mommeriete in Gramsbergen het eerste goudgele hopbrouwsel van de dag wordt geserveerd na de koffie en walnootkoek. Veel vaarbeweging is er nog niet, maar de zonnige dag belooft veel goeds voor de waterrecreanten op kanaal Almelo- de Haandrik. Sommigen van hen hebben zich even genesteld in de schoot van het oeroude huiskamercafé annex brouwerij op de hoek bij de brug. Binnen versieren hopslingers de berookte zolderbalken en op de antieke schouw prijkt een bord: ‘Loat ’n andern ok es proatn’.‘Proatn’- daar heeft schipper Ab Daams geen moeite mee. Hij en zijn vrouw Elly hebben hun tien meter lange kruiser ‘op het kantje’ afgemeerd even verderop in de haven. Daar ligt de Kingfisher uit Vianen (ijsvogel) rustig temidden van tientallen andere passanten, terwijl Elly en Ab zich tegoed doen aan de koffie. Ze zwerven als rechtgeaarde pensionados al ruim zes weken door Nederland met hun bootje. De Lek, de IJssel, de Friese Meren, de Drentse Hoofdvaart, de Hoogeveense Vaart, het Stieltjeskanaal en zo tuf je dan het Kanaal Almelo- de Haandrik binnen, met als eerste gezellige aanlegplaats: Gramsbergen. ‘Weet je wel dat we in Nederland 14.000 kilometer vaarwegen hebben?’ zo ventileert Ab zijn nautische weetjes. ‘En dat de Romeinen de sluizen hebben uitgevonden?’ Hij schrijft er regelmatig artikelen over voor zijn clubblad, en is geboeid door de historie van de veenstreek rondom het kanaal. ‘Al die plaatsjes die je tegenkomt, Nieuw Amsterdam, Nieuw Dordrecht, allemaal genoemd naar de groepen veenwerkers die zich hier settelden in de negentiende eeuw. Je proeft de geschiedenis. Prachtig. Het kanaal werd gegraven in 1856, voor de afvoer van turf.’ [media "5362"]Rammelen en schuivenHet is er heerlijk rustig varen, vult Elly aan. ‘We hebben geen haast, we doen…