“In mijn poëzie kom ik steeds dichter bij mezelf.” Wibo Kosters is geen dromerige dichter. Hij denkt goed na en heeft zelf de regie over hoe hij zijn dichterschap naar een hoger niveau kan tillen. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen want hij krijgt steeds meer erkenning voor zijn werk. In augustus 2017 kreeg hij de titel stadsdichter van Deventer, zeer eervol en waardevol en een bevestiging van zijn werk. En in augustus 2018 komt zijn eerste dichtbundel uit. Maar het was aanvankelijk niet poëzie wat hem dreef.Als tiener was hij altijd aan het tekenen en schilderen: “Ik ben opgegroeid met Amerikaanse superhelden comics en wilde eigenlijk striptekenaar worden. Maar de kunstacademie heb ik nooit aangedurfd. Mijn broer heeft dat wel gedaan en is inmiddels een beroemd kunstenaar.” Wibo is door toeval de poëzie ingerold, omdat hij graag dingen schrijft. Als archivaris bij Staatsbosbeheer raakte hij een beetje verveeld. Dus ging hij in zijn vrije tijd op zoek naar een uitdaging. Hij speelde in bandjes, schreef al liedjes en ging ook poëzie schrijven: “Ik deed een keer mee met een poëziewedstrijd eneindigde ik in de top tien en stond ineens een gedicht van mij in een poëziebundel. Toen besefte ik dat ik er echt iets mee zou kunnen.” Wibo ontdekt steeds meer zijn eigen stijl. Zijn poëzie wordt steeds kaler: “Vroeger gebruikte ik heel veel woorden. Ik wilde knallen en dat het heftig was. Nu mag er meer ruimte zijn voor alles wat ik wil zeggen. Het mag ook persoonlijker. Ik kom steeds dichter bij mezelf.” Zijn dochtertje van 2 jaar, Rivka, verrast hem onbewust op onverwachte momenten. Tijdens het badderen hoort ze de zee in een badbakje: “Dat soort omdenken van de realiteit. Daar verrast ze mij dan mee.” Op het moment zit hij in de drukste periode van zijn…

In de koffiezaal van het verzorgingshuis waar Stientje woont staat een piano. Alleen, daar wordt niet op gespeeld. En dat vindt ze jammer. Daar moest toch wel iets mee: “Ik dacht ik ga lessen nemen. Misschien kan ik er dan wat op spelen. Bovendien is het zo dat de bewoners graag gezamenlijk willen zingen. Ja, en daar is natuurlijk begeleiding bij nodig.”Dus ging ze op onderzoek uit. Eerst heeft ze opgezocht waar er muzieklessen werden gegeven. Dat was ergens in het Kunstcircuit, had ze uitgevonden. Ze is gaan kijken en rondvragen en zo kwam ze bij Herman Wolters terecht. Hij geeft pianolessen bij het Kunstcircuit. Inmiddels heeft ze een paar lessen gehad en het gaat goed: “Ik kom steeds een stukje verder. En dat is wel fijn. Ik heb ook wel eens stukjes waar ik moeite mee heb. Maar daar moet ik dan toch even doorheen.”Ze weet nog heel goed hoe haar fascinatie voor de piano begon. Als 4-jarig kindje ging ze met haar moeder haar overgrootmoeder bezoeken. Zij lag in het ziekenhuis in een zaal waar ook een piano stond. Op een gegeven moment ging de deur open. Daar kwam een verpleegster binnenlopen, die achter de piano ging zitten en begon te spelen: “Dat vond ik toch bijzonder mooi en zo prachtig. Ik weet nog hoe het lied was. Het was een beetje een spannend Spaans liedje.” Dan neuriet Stientje zonder enig aarzeling het liedje dat ze 82 jaar geleden hoorde. Duidelijk nog steeds genietend van dat ene moment. Met haar handen klapt ze op de tafel om de maat te houden. Het lijkt alsof ze weer helemaal terug is in die zaal, waar ze de piano voor het eerst hoorde.Toen Stientje zag dat in haar verzorgingshuis de piano niet werd gebruikt vond ze het tijd om er iets mee…

Op het moment dat Evelien kon schrijven, begon ze al verhaaltjes te maken: zowel fantasievolle sprookjes als verhalen over doodgewone kinderen van haar eigen leeftijd. Op haar negende schreef ze haar eerste liedje, Ik sta op knappen, verwijzend naar de voor haar noodzakelijke behoefte om naar de wc te moeten:“Schrijven zat er altijd al in bij mij. Ik hou verschrikkelijk van taal. Ik hou ervan om ermee bezig zijn, op elke manier.” Nu staat ze zelf als juf dagelijks voor groep vier. En als het aan haar ligt doet ze dit voor de rest van haar leven. Het is een pittige baan, maar ze geniet enorm van haar droombaan, zoals ze het zelf noemt. Daarom is ze ook na schooltijd nog tot laat in de klas te vinden. Het is voor haar eigenlijk nooit af. Maar als ze thuis komt laat ze het helemaal los: ”Schrijven en gitaarspelen werken dan heel erg ontspannend. Als ik mijn gitaar pak leg ik hem echt uren niet weg. Eigenlijk doe ik het te weinig. Want als ik het doe, werkt het super ontspannend. Het is heerlijk.“Haar liedjes zijn altijd persoonlijk: “Ik schrijf alleen maar over wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Gevoelige dingen over gebroken relaties, maar ook over hoe klunzig ik ben. Ik verwerk op die manier soms ook emotionele gebeurtenissen.Ze wil haar persoonlijke liedjes ook graag delen met het publiek. Dan is ze wel even in tweestrijd: "Ik vind het echt leuk om op te treden. Ik ben natuurlijk wel heel trots op wat ik maak en dat wil ik ook laten horen. Maar ik kan misselijk worden van de zenuwen. Ik zie mezelf als twee Evelienen. Eentje die eigenlijk te verlegen is om in de schijnwerpers te staan en eentje die heel graag wil laten horen wat ze heeft geschreven. Ik werk…