Het typisch groen- en blauw schilderwerk, de melkbussenrekken en klederdracht. Noaberschap, fraaie boerderijen, langgerekte velden. Alles ademt de sfeer van vroeger maar in werkelijkheid is in Staphorst en Rouveen de tijd allesbehalve stil blijven staan. Net als elders kampt de gemeenschap met eigentijdse problemen. En worden moderne oplossingen niet geschuwd. Commissaris van de Koning Andries Heidema maakte op zijn ambtsbezoek kennis met een veelzijdige gemeente.Een leeggevallen plek middenin de bebouwing. Een oude school ‘De levensboom’ werd afgebroken. Wat doe je daar dan mee? Staphorst vroeg de gemeenschap zelf om oplossingen aan te dragen. Het werd een participatieproject dat landelijk de aandacht trok. Raadsleden bleven ‘op hun handen zitten’ en hoeven nu alleen nog het winnende plan af te tikken. ‘We willen een lerende raad zijn, die buiten haar comfortzone durft te treden,’ zegt raadslid Liesbert Lubberink. ‘Dan moet je durven loslaten, ook bij twijfel. Dit was geen oefening, maar meteen in het echt. Wat ons betreft voor herhaling vatbaar.’DenkkrachtDe bevolking diende maar liefst 34 plannen in voor de Levensboomlocatie, variërend van een supermarkt-automaat tot een kinderboerderij. Het plan ‘Rouveen voor Iedereen’, ingediend door negen gezinnen, werd de winnaar. De groep ouders van kinderen met autisme bedachten een woonvoorziening waardoor hun kinderen in het dorp kunnen blijven wonen. Daarnaast komen er wat appartementen voor ouderen en starters. Meer dan vijfhonderd inwoners brachten hun stem uit. Het winnende plan had het sentiment van de gemeenschap mee, er werd geen wanklank gehoord. Ook niet van de verliezers.Studio Vers BestuurJan en Grietje de Witte, die ook een plan indienden, juichen de nieuwe werkwijze en ook de uitkomst alleen maar toe. ‘Inspraak van burgers is voor zo’n beeldbepalende locatie juist heel erg goed. Ambtenaren kunnen mooie plannen maken, maar dan lígt het er, kant en klaar. Dan kun je alleen maar bezwaar indienen of accepteren.…

Stadsgids Nico houdt van kunst. Van mooie dingen. Daar wordt je leven, volgens hem, een stuk rijker van: “Maar om mooie dingen te kunnen zien, moet je er wel even de tijd voor nemen én nieuwsgierig zijn.” Niet alleen wil hij het laten zien, als schilder wil hij zelf ook mooie dingen creëren.Al twintig jaar promoot Nico enthousiast Deventer met zijn stadswandelingen. Hij wil laten zien dat Deventer niet zomaar een provinciaals stadje is, maar dat het van alles heeft dat we nog niet kennen. Daarom laat hij ook details zien. Dat is wel een kenmerk van zijn wandelingen: “Ik wil mensen meegeven dat je naast gewone dingen, ook goed moet kijken om je heen. Een op het oog onbeduidend reliëfje, een eigenaardige straatnaam of een opmerkelijke voordeur. Allemaal kleine dingen waar je normaal aan voorbij loopt, maar die wel ongemerkt het verschil maken.”Geboren en opgegroeid in Maastricht, wilde Nico naar de Kunstacademie. Toen heette het nog de kunst- nijverheidsschool. Maar dat zagen zijn ouders toch anders. En in die tijd, in de jaren vijftig, luisterde je nog naar je ouders, vertelt Nico glimlachend. Ze wilden dat hij ambtenaar werd. Zo zou hij een pensioen krijgen en dus een zeker en stabiel bestaan. Na zijn militaire dienst bleef hij om die reden werken bij de krijgsmacht als docent.Schilderen is hij altijd “passief” blijven doen. Na zijn pensioen pakte hij zijn passie weer op. Het voelde weer net zoals vroeger. Maar waar hij toen realistisch schilderde, werd zijn werk steeds kleurrijker en expressiever. Beeldend kunstenaar John Ligtenberg, leerde Nico om meer zijn innerlijk te laten zien en buiten de verwachte normen te werken. Ongeveer 2 tot 3 keer in de week gaat Nico naar het DAK, een vereniging voor amateurkunstenaars. Dan gaat hij met vrienden schilderen. Samen met hen heeft hij…